HET BEGIN VAN HET EINDE
zie ook: geluidswandeling Einde van de Wereld
In de lente van 1984 werd het gebouw aan de Sumatrakade waar het Einde in gevestigd was, gekraakt. De meeste krakers waren afstammelingen van Wyers dat op 14 februari van hetzelfde jaar ontruimd is. Wyers moest ontruimd worden om plaats te maken voor het zoveelste luxe hotel in Amsterdam, zodat er nog meer luxe bedden leeg konden staan.
Tegenover Holiday Inn in het Manpowergebouw precies onder de gevel zie je de glorieuze tekst: "Het Einde van de Wereld". Een van de krakers wist zich dat opschrift nog te herinneren. Hij keek op de Sumatrakade 15 even om zich heen en was van mening: "Nee, het Einde is hier en niet in het centrum". En zo komt het dat ons fantastiese restaurant en het gebouw de naam kreeg:
Het Einde van de WereldAlles begon bij kaarslicht want elektrisiteit was er nog niet. Na pand 6 ging het dan gebeuren in het "Einde", met plastic afscheiding om het wat gezelliger te maken.
Iedereen moest zich inschrijven voor het eten. Het werd een echte eetklup, ook een kantine, maar een broodje kroket ging echt te ver.
Een half jaar later werd het initiatief geopperd voor filmweekends. Het werden antropologiese films en tekenfilms van de jaren dertig.
Toen dat geregeld was kwam het weekend, ja zelfs 2, met als specialiteit: hapjes van de hele wereld, bijv: Indonesische karbonaadjes, Yambalaya rijstschoteltjes (een slavenrecept overgenomen door Amerika) Japanse tofu met dipsaus, Europese hapjes en natuurlijk Hollandse haring.
(auteur onbekend)
HET EINDE VAN DE WERELD IS NABIJ
(foto claud biemans, 1994)
Het Einde van de Wereld was een succes geworden mede door de sfeer die er hing en de formule. Zo bleef het Einde bijna tien jaar in stand. Maar er was een onzekerheid ontstaan, het gebouw waar het Einde van de Wereld was, Sumatrakade 15, moest ruimte maken voor moderne huizen op het Java-eiland. De krakers begonnen zich te mobiliseren en zich te bewapenen met redenen waarom het Einde van de Wereld moest blijven bestaan. Dit trok weer veel aandacht van de media ten goede van het Einde van de Wereld. Het Einde zou een reële kans hebben gehad om te blijven bestaan als er geen stookolie in de bodem was gevonden. Er een oude tank in de grond was gaan lekken. Wie had dit ooit voorzien? Maar het Einde hoefde geen einde te worden want er bestond een techniek om de grond schoon te maken met behulp van algen en zuurstof. Maar dit was een erg dure techniek die ook blijvend geld zou kosten. Er kwamen vergaderingen en nog meer vergaderingen en uiteindelijk wou de gemeente toch het pand slopen. Op 14 mei 1994 heeft er nog een groot feest plaatsgevonden op het Einde van de Wereld om het tienjarige bestaan te vieren. Eind 1995 ging het gebouw dan tegen de vlakte.
Het Einde van de Wereld kreeg geld om het project door te zetten. Hiervan kochten ze de boot Quo Vadis. Het duurde een lange tijd om de boot zo te maken dat het ook een beetje functioneel werd. De eerste maaltijden op de bootwaren er pas eind 1995.
En zo is het einde van de wereld nu nog elke woensdag en vrijdag open om gezellig te eten.
(auteur Ruben Dahmen)
Het oude Einde (links) en het nieuwe Einde (rechts)
Foto: Theo Veenboer 1994
1995 Afscheid Einde van de wereld